vrijdag 29 oktober 2021

Kwijt

Ding dong!

"Goedemorgen!"

"Goedemorgen."

"Ik heb een pakketje voor u."

"Ah, mooi."

"U heeft er eigenlijk twee, maar die andere konden ze niet vinden bij het depot, dus die komt op een ander moment."

Hij overhandigt een doosje.

Ik denk na over de bestelling die ik verwacht, en kijk naar het pakketje. Het enige product in de bestelling wat zo klein is, is een doosje nietjes. De rest is minimaal 95 centimeter, maximaal 2 meter 40, en -verwacht ik- loeizwaar. Maar die zijn ze dus kwijt.

"Hoe dan? Die is nou niet echt te missen."

"Nou mevrouw, als u wist hoe ons depot eruit ziet, dan zou u zich dat niet afvragen."

Sommige dingen wil ik niet weten...

Share:

dinsdag 2 maart 2021

Niet gehinderd door enige intelligentie

Net zoals het grootste gedeelte van de Nederlandse bevolking stond ik een paar weken terug op zolder mijn schaatsen op te graven, om een paar dagen lang te genieten van de bevroren watertjes. Dag 1 wiebelde ik een uurtje op een slootje bij ons achter, dag 2 wiebelde ik iets minder een paar uur op de Oostvaardersplassen, dag 3 genoot ik achter een zonbeschenen raam met een dekentje, met lamme beentjes op de bank.

Maar die paar dagen waren wel genoeg om me te doen realiseren dat ik schaatsen gewoon heel leuk vind, en niet wil wachten op die ene keer in tien jaar dat het kan. De oplossing was simpel. Inline skates. Ik zal je het proces van zoeken naar de meest geschikte skate besparen. Iets met te veel keus, verwarrende maten, en mijn eigen weigering om te accepteren dat mijn voeten groter zijn dan ik wil toegeven. Puntje bij paaltje: Een week geleden kwamen mijn nieuwe skates binnen en daar moest natuurlijk meteen een testrondje mee gemaakt worden.

Ik wil even vermelden dat ik nog een tiener was de laatste keer dat ik op skates stond, en dat schaatsen toch echt heel wat anders is dan skaten. Daar kwam ik al achter op het moment dat ik onze oprit af denderde en merkte dat ik niet kon remmen. Leuk hoor, zo'n remblok achterop, maar als je gewend bent om zoals bij schaatsen gewoon je voet dwars te zetten om te stoppen, dan is dat even wennen. Want voet dwarszetten met skates lukt niet (nou ja, lukt wel, maar heeft ongewenste gevolgen). Daarbij was dat blokje niet goed afgesteld, dus remmen was een no go. Op dat moment was het waarschijnlijk slim geweest om om te keren en het remblok goed te zetten, maar in mijn enthousiasme besloot ik -niet gehinderd door enige intelligentie- mijn rondje te vervolgen.

Mijn wiebelende lijf was de straat nog niet uit of ik kwam een ongeveer 7 jarige tegen, ook op skates. "He, jij hebt ook skates!" Ik mepte het arme joch bijna van zijn sokken in een poging overeind te blijven, maar voordat ik hem voorbij schoot, wist ik nog wel te reageren met: "Ik moet alleen nog wel even oefenen." Reden genoeg voor hem om me al zijn wijsheid mee te delen. Omdat het nou eenmaal erg onbeleefd is om iemand tegen je rug aan te laten praten, zelfs 7 jarige wijsneuzen, moest ik omdraaien. 

Bochtje maken. Dat kan ik. Vast. Of eh... misschien niet.

Met de draaicirkel van een vrachtwagen keerde ik om. Ik gleed nog een paar meter verder door vanwege het remprobleem, maar kon meneer toen mijn volledige aandacht geven. Helaas bleek zijn wijsheid beperkt te zijn tot: "Je moet skates kopen met plastic wielen, zoals die van mij. Dat is veel beter dan die rubberen van jou." Ik had gehoopt op wat zinvoller advies, iets met remmen en bochten maken, of wellicht gewoon wat meer oefenen, maar hier moest ik het mee doen. 

Tijdens de rest van het testkwartiertje bleek dat skaten veel zwaarder is dan schaatsen (zweet! zo veel zweet!), stilstaan op een niet-rechte weg een dingetje is, en het geen goed idee is om eenbaanswegen met zachte berm en slootjes ernaast te bezoeken wanneer je niet kan remmen, bochten maken of stil kan staan. Ik zei het al: Niet gehinderd door enige intelligentie.

Uiteindelijk werd ik er wel heel gelukkig van, en toen ik een paar dagen later een nieuwe poging waagde (op de stoep, met een goed afgestelde rem, op rustige stukken) was ik al een stuk minder wiebelig, kon ik stil blijven staan en remmen zonder mezelf in een kramp te balanceren, en waren de bochtjes iets kleiner.

Oefening baart kunst.

Share:

donderdag 11 februari 2021

Over bevroren auto's

Mijn auto is vochtig. Standaard al, een Ford Ka is tenslotte niet bijzonder goed geïsoleerd. Maar doordat ik niet zo veel meer rij, krijgt het vocht geen kans om te verdwijnen, en de druppels hangen tegenwoordig dan ook aan de binnenkant van mijn voorruit. 

De afgelopen paar dagen heeft het hard gevroren.

Je voelt hem al aankomen.

Eerlijk gezegd, ik ook. Dus toen ik vanochtend met mn duffe kop door de hopen sneeuw naar mijn auto schuifelde, had ik wel een klein beetje verwacht dat er iets een beetje vast zou zitten. En dat klopte. Ik wurmde mijn vingertopjes tussen de deur en trok. Niks. Ik rimpelde m'n voorhoofd. Normaal gesproken werkt dat namelijk wel. Ik trok nog eens. Weer niks. Tas op de grond, schrap zetten en trekken. Er zat geen centimeter beweging in. Kut. Andere deur. Zelfde verhaal. Dubbel kut.

Achterklep. Ja, die ging wel open. Ik stond heel even te twijfelen. Mijn achterbak (en bank) is namelijk sinds de laatste bandenwissel gevuld met mijn zomerbanden (dat is weer een ander verhaal) en er is bijzonder weinig ruimte om te manoeuvreren. 

Ik begon halfslachtig. Met mijn knieën op de dichtstbijzijnde banden, bovenlijf naar voren, en duwen tegen die deur. Maar nee. Halfslachtige pogingen worden niet beloond. Even overwoog ik om gewoon maar thuis te werken, maar ik had een fysieke afspraak had die niet anders kon. Bovendien -jullie kennen me ondertussen een beetje-, ik laat me toch niet uit het veld slaan door een paar bevroren deuren.

Dus daar ging ik; via mn achterbak en -bank, over mijn zomerbanden, tussen de voorstoelen door. Het was niet charmant. Laten we het er maar op houden dat ik een stuk flexibeler ben dan dat ik dacht dat ik was. Ik flikkerde op mijn passagiersstoel, wurmde me over mijn versnellingspook en onder mijn stuur door naar de bestuurdersstoel, trok de deurklink open, en gaf opnieuw een flinke duw tegen de deur. Je verwacht het al, nada.

Terug over de versnellingspook naar de bestuurderskant, en daar duwen. Beweging! Nog een duw later en de deur ging open. Victory!

Uiteraard begon toen pas de taak van het ijsvrij maken van mijn ramen... inclusief de binnenkant... Het was een actieve ochtend.

Share: