Niet gehinderd door enige intelligentie

Net zoals het grootste gedeelte van de Nederlandse bevolking stond ik een paar weken terug op zolder mijn schaatsen op te graven, om een paar dagen lang te genieten van de bevroren watertjes. Dag 1 wiebelde ik een uurtje op een slootje bij ons achter, dag 2 wiebelde ik iets minder een paar uur op de Oostvaardersplassen, dag 3 genoot ik achter een zonbeschenen raam met een dekentje, met lamme beentjes op de bank.

Maar die paar dagen waren wel genoeg om me te doen realiseren dat ik schaatsen gewoon heel leuk vind, en niet wil wachten op die ene keer in tien jaar dat het kan. De oplossing was simpel. Inline skates. Ik zal je het proces van zoeken naar de meest geschikte skate besparen. Iets met te veel keus, verwarrende maten, en mijn eigen weigering om te accepteren dat mijn voeten groter zijn dan ik wil toegeven. Puntje bij paaltje: Een week geleden kwamen mijn nieuwe skates binnen en daar moest natuurlijk meteen een testrondje mee gemaakt worden.

Ik wil even vermelden dat ik nog een tiener was de laatste keer dat ik op skates stond, en dat schaatsen toch echt heel wat anders is dan skaten. Daar kwam ik al achter op het moment dat ik onze oprit af denderde en merkte dat ik niet kon remmen. Leuk hoor, zo'n remblok achterop, maar als je gewend bent om zoals bij schaatsen gewoon je voet dwars te zetten om te stoppen, dan is dat even wennen. Want voet dwarszetten met skates lukt niet (nou ja, lukt wel, maar heeft ongewenste gevolgen). Daarbij was dat blokje niet goed afgesteld, dus remmen was een no go. Op dat moment was het waarschijnlijk slim geweest om om te keren en het remblok goed te zetten, maar in mijn enthousiasme besloot ik -niet gehinderd door enige intelligentie- mijn rondje te vervolgen.

Mijn wiebelende lijf was de straat nog niet uit of ik kwam een ongeveer 7 jarige tegen, ook op skates. "He, jij hebt ook skates!" Ik mepte het arme joch bijna van zijn sokken in een poging overeind te blijven, maar voordat ik hem voorbij schoot, wist ik nog wel te reageren met: "Ik moet alleen nog wel even oefenen." Reden genoeg voor hem om me al zijn wijsheid mee te delen. Omdat het nou eenmaal erg onbeleefd is om iemand tegen je rug aan te laten praten, zelfs 7 jarige wijsneuzen, moest ik omdraaien. 

Bochtje maken. Dat kan ik. Vast. Of eh... misschien niet.

Met de draaicirkel van een vrachtwagen keerde ik om. Ik gleed nog een paar meter verder door vanwege het remprobleem, maar kon meneer toen mijn volledige aandacht geven. Helaas bleek zijn wijsheid beperkt te zijn tot: "Je moet skates kopen met plastic wielen, zoals die van mij. Dat is veel beter dan die rubberen van jou." Ik had gehoopt op wat zinvoller advies, iets met remmen en bochten maken, of wellicht gewoon wat meer oefenen, maar hier moest ik het mee doen. 

Tijdens de rest van het testkwartiertje bleek dat skaten veel zwaarder is dan schaatsen (zweet! zo veel zweet!), stilstaan op een niet-rechte weg een dingetje is, en het geen goed idee is om eenbaanswegen met zachte berm en slootjes ernaast te bezoeken wanneer je niet kan remmen, bochten maken of stil kan staan. Ik zei het al: Niet gehinderd door enige intelligentie.

Uiteindelijk werd ik er wel heel gelukkig van, en toen ik een paar dagen later een nieuwe poging waagde (op de stoep, met een goed afgestelde rem, op rustige stukken) was ik al een stuk minder wiebelig, kon ik stil blijven staan en remmen zonder mezelf in een kramp te balanceren, en waren de bochtjes iets kleiner.

Oefening baart kunst.